„გაფრენა”

მეოთხე საფესტივალო დღეს მეორე სპექტაკლიც ვიხილეთ- თეატრ “არტ-დრონის” ნამუშევარი, რომელსაც „გაფრენა“ ჰქვია. რეჟისორი და ინსცენირების ავტორი გახლავთ ლუკა მონავარდისაშვილი. სპექტაკლში ორი პერსონაჟია- ორი და, უფროსი და უმცროსი (მსახიობები- მონიკა მუშკუდიანი, ფოტინე ჩილაჩავა).
ერთი შშმ პირია, მეორე და კი მისი მოვლითაა მთლიანად მოცული- თავისი დის ცხოვრებით ცხოვრობს, მისთვის ზღაპრული სამყარო აქვს გამოგონებული და იქ აცხოვრებს თავის საყვარელ და საბრალო დას. ეს ფანტასმაგორიული სამყარო მტკივნეულიც არის და, იმავდროულად, ყოველგვარი ემოციით, მათ შორის, სიხარულითა და ბედნიერებით გამსჭვალულიც. სპექტაკლის წარმმართველი ხაზია ორი დის ემოციური მდგომარეობის გამოხატვა. ზოგადად, ამ თეატრის შესახებ აღვნიშნავთ, რომ ის ქმნის ალტერნატიულ სივრცეს, სადაც ყველას აქვს საშუალება შეისწავლოს სამსახიობო და სარეჟისორო საქმე. თეატრში ასევე ძალიან კარგი შესაძლებლობაა შექმნილი თანამედროვე ეპოქაზე შექმნილი პიესების პოპულარიზაციის კუთხითაც. დასის მესვეურთ სურთ და ცდილობენ კიდეც, რომ მათი თეატრალური ხელწერა თვითმყოფადი იყოს. ამ სპექტაკლში მსახიობთა ემოციები ბუნებრივ ნამდვილად იყო, ორივე და ერთმანეთს თანაგანიცდიდა. ოღონდ დავამატებდი, რომ ზოგჯერ ემოციური დიაპაზონი მაქსიმალურად დაძაბული იყო, გნებავთ, გადაჭარბებულიც. ეს გადაჭარბება ქმედების, საუბრის, ყვირილის თუ ტირილის სცენებში, ცხადია, რაც არ უნდა ბუნებრივი ყოფილიყო და ხშირად რეალობასთან მიახლოებულიც, მანერულად აღიქმება. სახელოვნებო სივრცეში ერთი და იგივე ემოციაც კი, გამოხატვისას უნდა ვარირებდეს, განსხვავდებოდეს, მეტ ფსიქოლოგიზმს იტევდეს. სპექტაკლში კი ბევრი ყვირილი და ტირილი მოვისმინეთ, რადგან რეჟისორს, ეტყობა, სურდა, რეალობასთან ზედმიწევნით მიახლოებული ყოფილიყო გამოხატვის ფორმებიც, თუმცა ეს ზოგჯერ ძალიან მოჭარბებულად აღიქმებოდა და მაყურებელში აჩენდა ერთფეროვნებით მოყირჭების განცდას. ვფიქრობთ, მეტი ფერი, მეტი ძიება და მიგნება წინ ელის ახალგაზრდა კოლექტივს, ვიმედოვნებთ რომ დასი აუცილებლად გააგრძელებს მუშაობას და კვლევას სოციალური თემებისა, რომელთა ცხად ინტერესსაც ის აშკარად ამჟღავნებს.

ზოგადად კი, ვიტყოდით, რომ ფესტივალზე წარმოდგენილი ყველა სპექტაკლი გულწრფელობით ხასიათდებოდა და მონაწილენიც ენთუზიაზმით მუშაობდნენ, რაც რეალურად, ცხადია, დადებითი მოვლენაა და გვიჩენს მოლოდინს, რომ ეს კოლექტივები შემდგომშიც დინამიკურად განვითარდებიან და მონო თუ კამერული სპექტაკლის დადგმის ან სათქმელის სწორად გამოხატვის პრინციპებს თანდათან დახვეწენ. უმეტესობა მათგანი ახალგაზრდა შემოქმედები არიან, რომლებიც ცდილობენ, არ ნებდებიან და სიამოვნებას იღებენ თავიანთი თეატრალური მცდელობებით. ფესტივალიც, რასაკვირველია, ხელს უწყობს მათ, რომ თავიანთი სათქმელი თქვან, გაიზარდონ შემოქმედებითად და დაოსტატდნენ, მათი უმეტესობა ხომ არაპროფესიონალი, მოყვარული მსახიობები არიან, რომელთაც არ გაუვლიათ პროფესიული სწავლება და ი საკუთრივ პრაქტიკით იღებენ გამოცდილებას. ეს სპექტაკლიც- „გაფრენა“ არის სწორედ დასტური იმისა, თუ რაოდენ სიამოვნებთ მათ მუშაობის პროცესი და როგორ მიელტვიან სათქმელის გამოხატვას.